.png)
FK JEDINSTVO UB
pratite nas na društvenim mrežama
Istorija i legende našeg kluba
.png)
Najveći uspesi
2. mesto u Srpskoj ligi Zapad
(2020/21)
Osmina finala Kupa Srbije i Crne Gore
(2003/04)
3. mesto u Drugoj ligi Zapad Srbije i Crne Gore
(2003/04)
Fudbalski klub Jedinstvo iz Uba osnovan je davne 1920. godine i spada u red najstarijih fudbalskih klubova u Srbiji. Prve velike uspehe klub beleži 1966., 1978., 1981. i 1986. godine kada je ostvaren plasman u tada veoma jaku Srpsku ligu. Najveći uspesi ostvareni su u sezonama 2000/01, 2001/02, 2003/04, 2004/05 i 2005/06 takmičeći se u drugoligaškoj konkurenciji SR Jugoslavije, odnosno Srbije i Crne Gore.
U dugoj istoriji kluba koji je stvorio niz reprezentativaca tadašnje Jugoslavije i današnje Srbije svakako se izdvaja ime Dragana Džajića, 70-ih godina najboljeg levog krila sveta i najboljeg igrača Jugoslavije svih vremena, kao i legendarnog golgetera Crvene zvezde Dušana Savića i još uvek aktivne zvezde evropskog fudbala Nemanje Matića, koji je i prvi čovek ovog kluba.
Klub se u prethodnih pet sezona uspešno takmičio u Srpskoj ligi Zapad, a sezonu 2021/22 završio je na 3. mestu. Odlukom Izvršnog odbora Fudbalskog saveza Srbije, a nakon odluke rukovodstva OFK Žarkovo da istupi iz takmičenja, upražnjeno mesto u Prvoj ligi Srbije dodeljeno je FK Jedinstvo koji postaje učesnik tog takmičenja od sezone 2022/23.
PLS
Ratko Čolić Čola
Ratko Čolić Čola, bek Partizana iz prve generacije kluba, rođen je 1918. godine u Ubu. Fudbalom je počeo da se bavi u lokalnom Jedinstvu, nastavio u beogradskim klubovima Dušanovac i SK Mitić, a posle rata je kao oficir Jugoslovenske armije pristupio Partizanu, u kojem je za deset godina (1946-1956) osvojio dve titule prvaka, tri nacionalna kupa i odigrao ukupno 329 utakmica. Igrao je i za reprezentaciju Jugoslavije na 14 utakmica. Debitovao je 19. Juna 1949. godine na prijateljskoj utakmici protiv Norveške (3:1) u Oslu, a od dresa sa državnim grbom oprostio se 2. Septembra 1951. godine protiv Švedske (2:1) u Beogradu. Posle igračke karijere, Ratko Čolić je radio u Partizanu kao trener i funkcioner, a svojim ukupnim učinkom ostavio je neizbrisiv trag u Partizanu. Umro je 30. oktobra 1999. godine u Beogradu.
Dragan Džajić Džaja
Dragan Džajić Džaja je rođen 30. maja 1946. u Ubu. Džajić je u petnaestoj životnoj postao član Crvene zvezde, jer je prethodno sjajno igrao na jednom turniru u Valjevu i lovci iz velikih klubova su ga odmah zapazili. Kada je stigao do prve selekcije juniora, samo šest meseci kasnije prebačen je u prvi tim. Aleksandar Obradović mu je ukazao šansu 6. maja 1963, kada je debitovao u meču protiv titogradske Budućnosti s nepunih 17 godina. Već u narednoj 1963/64 sezoni osvojio je prvu šampionsku titulu i postao predvodnik nove generacije koja je tri puta uzastopno (1968, 1969. i 1970) i još jednom 1973. osvajala titulu najboljih u prvenstvu Jugoslavije i četiri Kupa Jugoslavije.
U nacionalnom timu debitovao 17. juna 1964. u Beogradu, u meču protiv Rumunije (1:2).
Na Kupu nacija 1968. održanom u Italiji, Džajić je 5. juna u Firenci, u meču protiv svetskih šampiona Engleza, u trku prevario direktnog čuvara Vilsona, u šesnaestercu spustio na kolena kapitena Mura i onda lobovao Benksa koji je video loptu tek kada se našla u mreži i doneo Jugoslaviji plasman u finale, koje je kasnije ona, nakon dve utakmice, izgubila od Italije. Džajić je postigao gol za Jugoslaviju u prvoj utakmici, a sa 2 gola je bio najefikasniji strelac završnog dela prvenstva.
U sezoni 1970/1971. Džajić je isključen u četvrtfinalu Kupa evropskih šampiona u meču protiv Karl Cajs Jene i dobio tri meča zabrane igranja. Zbog toga nije mogao da igra protiv Panatinaikosa u polufinalu, kada je Crvena zvezda slavila 4:1 u Beogradu i izgubila 3:0 u Atini. 11. oktobra 1972. u Londonu (bilo je 1:1 protiv Engleza) Džajić je srušio dotadašnji rekord Branka Zebeca u broju odigranih utakmica.
Učestvovao je na Svetskom šampionatu 1974. u Zapadnoj Nemačkoj, na kom je reprezentacija Jugoslavije na otvaranju prvenstva igrala nerešeno sa svetskim prvakom Brazilom i postigla rekordnu pobedu od 9:1 protiv reprezentacije Zaira, a Džajić je postigao jedan gol. Međutim, nakon prolaska u drugu fazu prvenstva, reprezentativci Jugoslavije nisu ponovili igre kao iz prve faze i naređali su 3 poraza, pa su se morali vratiti kući.
Dve sezone (1975. i 1976) proveo je u Bastiji, gde je za francuskog prvoligaša odigrao 80 mečeva, vratio se u Beograd i u Crvenu zvezdu, čiji je dres poslednji put nosio 28. maja 1978. u Mostaru. Od reprezentacije se oprostio 16. septembra 1979, u prijateljskom meču protiv Argentine (4:2) na Marakani. Za Crvenu zvezdu je odigrao rekordnih 590 mečeva, postigao 287 golova (od toga 305 prvenstvenih mečeva i 113 golova). Za reprezentaciju je igrao ukupno 85 puta, a njegov rekord je oborio Savo Milošević oktobra 2004.
Crvena zvezda je Džajiću 1979. ponudila ulogu tehničkog direktora kluba sa kojih je postigao najveće uspehe u istoriji Crvene zvezde, osvajanje Kupa evropskih šampiona i Interkontinentalnog kupa 1991. Prvi mandat predsednika Crvene zvezde, od 1998 do 2002, u teškim finansijskim uslovima i sa neadekvatinim igračkim kadrom, okončao je sa dve titule prvaka i dva trofeja u kupu.
Dušan Dule Savić
Dušan „Dule“ Savić je rođen 1. Juna 1955. godine u Ubu.
Dušan Savić je 21. marta 1972. godine stigao na Marakanu da bi odigrao probnu utakmicu nakon koje je odmah bio uključen u klupski podmladak Crvene zvezde. Dve godine kasnije, 1974, postaje prvotimac Crvene zvezde.Za prvi tim crveno-belih nastupao je od 1973. do 1982. godine. Odigrao je 258 zvaničnih utakmica i postigao 149 golova (ukupno 410 mečeva i 266 pogodaka računajući sve utakmice). Treći je strelac u istoriji kluba po broju golova u zvaničnim susretima (149), drugi po broju golova u prvenstvu (119) i treći po broju pogodaka u evrokupovima (20). Osvojio je dve šampionske titule 1977. i 1980. godine i jedan Kup 1982. godine. Osvajanje titule u sezoni 1980/81 je propustio zbog vojske, pa nije zabeležio nastup u prvenstvu. Dva puta je bio najbolji strelac lige i to u sezonama 1974/75 (20 golova) i 1978/79 (24 gola).
Posle toga proveo je šest sezona u francuskoj Prvoj ligi: dve u FK Lil (Lille OSC) i četiri u FK Kan (AS Cannes). Šest meseci igrao je i u španskoj Prvoj ligi za Sporting iz Hihona (Sporting de Gijón) bez vremenski ograničenog ugovora.
U sezoni 1983/84 nastupao je za francuski Lil i na 36 ligaških mečeva postigao 12 golova. sledeće sezone je bio još uspešniji i na 34 utakmice 13 puta se upisao u strelce. Nova stranica u Savićevoj bogatoj karijeri od 1985. godine bio je Kan. Već u prvoj sezoni u dresu ovog kluba postigao je 15 pogodaka na 31 prvenstvenoj utakmici.
Zapažen učinak imao je i u sezoni 1987/88, kada je na 30 susreta 11 puta matirao protivničke čuvare mreže, a u dresu Kana je i završio fudbalsku karijeru 1989. godine.
U 19. godini debituje za tadašnju jugoslovensku reprezentaciju. Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je 12 utakmica i postigao četiri gola. Debitovao je 31. maja 1975. godine protiv Holandije, kada je postigao gol u pobedi od 30. poslednji meč za nacionalni tim odigrao je 13. oktobra 1982. protiv Norveške u kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo, kada je postigao jedini gol za Jugoslaviju u porazu rezultatom 1:3.
Nemanja Matić
Nemanja Matić rođen je 1. avgusta 1988. u Šapcu. Odrastao je u fudbalskoj porodici na Ubu odnosno u rodnom Vrelu. Njegov otac je bio profesionalni fudbaler a brat Uroš je takođe igrač sa internacionalnim iskustvom.
Tokom omladinskog igranja fudbala trenirao je u dva najveća srpska kluba a u sezoni 2005/06 bio je deo Jedinstva. Prve profesionalne fudbalske korake načinio je u Kolubari za koju je igrao u sezoni 2006/07 iz koje odlazi u Slovačku i tamo započinje svoju uspešnu međunarodnu karijeru. Za Košice je igrao do 2009. odigravši 70 utakmica i postigavši četiri gola. Te godine zauzima poziciju veziste u velikom Čelsiju kao vrlo mlad igrač. Ubrzo biva poslat na pozajmicu u holandski Vitese za koji je odigrao 27 utakmica uz dva postignuta gola. Po dolasku u Čelsi je odigrao dve utakmice u plavom dresu.
2011. potpisuje za slavnu portugalsku Benfiku kao deo transfera Davida Luiza u tim Čelsija. U Benfiki se sjajno snašao odigravši 56 utakmica uz šest golova. Sjajne igre ga ponovo vraćaju u redove Čelsija u koji odlazi 2014. godine transferom vrednim 25 miliona evra. U Čelsiju je od 2014. do 2017. odigrao 121 utakmicu i postigao četiri gola nastavivši da pruža vrhunske igre kao jedan od najboljih evropskih defanzivnih vezista.
2017. prelazi u redove Mančester junajteda i u timu "crvenih đavola" je odigrao 128 utakmica i postigao dva gola. Ugovor sa Mančesterom mu je istekao 2022. godine kada odlučuje da napusti Englesku i upućuje se u glavni grad Italije gde je potpisao za Romu. U Romi je odigrao sezonu 2022/23 35 utakmica uz dva postignuta gola.
Nakon godine provedene u Italiji odlučuje da karijeru nastavi u francuskom Renu za koji igra trenutno.
Tokom reprezentativne karijere odigrao je za Srbiju 48 utakmica i postigao je dva gola. Za mladu reprezentaciju je zabeležio 11 nastupa uz takođe postignuta dva gola. Igrao je za Srbiju na Mundijalu u Rusiji 2018. godine.
Tokom dosadašnje karijere osvojio je šest trofeja među kojima su dve Premijer lige sa Čelsijem (2014/15 i 2016/17), portugalska Primeira liga sa Benfikom (2013/14), engleski FA kup 2010. sa Čelsijem, Kup Portugalije - Taça da Liga sa Benfikom 2012. i Kup Slovačke sa Košicama 2009. Odigrao je još nekoliko finala FA kupa i UEFA Europa League.
Dobio je brojne individualne nagrade među kojima se izdvajaju nagrada najboljeg igrača portugalskog prvenstva 2012/13, član najboljeg tima Premijer lige 2014/15, član najboljeg tima UEFA Europe League u sezoni 2022/23 i u dva navrata je bio najbolji srpski fudbaler (2014. i 2015.)
